Aínda que pareza mentira, a vida ábrese paso mesmo no punto máis profundo da Terra: o abismo Challenger, situado a uns 11.000 metros baixo o nivel do mar. Velaquí algúns exemplos desas especies habituadas aos abismos oceánicos.
Lura vampiro
Este pequeno cefalópodo de nome científico (Vampyroteuthis infernatis), habita en augas profundas océanos tépedos e tropicais, na entre os 600 e os 900 metros, aínda que é capaz de mergullarse mesmo máis. Trátase de zonas chamadas epipelágicas (as menos profundas dentro do piélago), pero estas criaturas deben lidar cun inimigo peor que a ausencia de luz solar: o osíxeno escaso. As luras vampiro viven en zonas denominadas ?de mínimo osíxeno (OMZ)?, onde a saturación é demasiado baixa para que funcione o metabolismo de calquera organismo complexo que se prece. Aínda así, pode vivir todo o seu ciclo vital en zonas con menos de 3% de osíxeno. Unha posible explicación, segundo os científicos, pode ser a alta concentración de hemoglobina, o que axuda a estas criaturas das profundidades a aproveitar até a última pinga de osíxeno que poden capturar. Outra curiosidade destes cefalópodos abisais é a súa habilidade para escapar dos depredadores. Fano lanzando un chorro de luz a través dun apéndice, un escintileo que aparva aos seus potenciais depredadores, e dálle tempo para escabullirse entre a escuridade.
Peixe dragón
O peixe dragón (Stomias boa), é unha das criaturas máis singulares das profundidades. Aínda que se trata dun peixe, parécese máis a unha serpe. Non supera os 30 centímetros de lonxitude, pero o seu aspecto é aterrador. O seu corpo é moi alargado, coa cabeza e o ollo moi pequeno, pero os dentes moi longos e finos, o que lle permite alimentarse sen problema de calquera tipo de pequeno crustáceo que poida atopar no seu camiño. Ten unhas mandíbulas prominentes, e moi desproporcionadas en relación co resto do corpo. Iso permítelles engulir criaturas moito maiores, pero a un alto prezo: nunca poden pechalas do todo. Igual que sucede con outras especies de profundidades, ten un longo apéndice, neste caso no queixo, que lle serve de reclamo luminoso para atraer ás súas presas. Vive entre os 200 e 1.500 metros de profundidade nos mares de todo o mundo, aínda que é máis frecuente na costa atlántica de América do Norte.
"Lasiognathus dinema"
Este peixe é coñecido en inglés como 'peixe diaño', e non é para menos, pois Lasiognathus dinema seguramente se conta entre as criaturas de aspecto máis demoníaco. Trátase dun peixe lophiiforme, a orde ao que pertencen os rapes, que foi descuberto en 2015 en augas do norte de México. Bautizárono como ?dinema?, polo prefixo grego dei (dous) e nema (fío), en alusión a dúas prolongacións alargadas filiformes que teñen- Sobrevive a profundidades de entre 1.000 e 1.500 metros. Mide entre 2 e 10 centímetros de longo, pero, como moitos outros peixes pescadores, teñen un apéndice na cabeza do que se desprenden un fotóforo bioluminiscente que utiliza como anzol, coma se dunha cana de pescar tratásese. Xeran bioluminiscencia mesturando osíxeno e luciferasa, unha proteína que brilla na escuridade.
Diaño negro
Sen deixar o inferno dos peixes, topámonos con outro mestre ?endemoniado?. Trátase de Melanocetus johnsonii, un peixe abisal que prospera a entre os 2.000 e 4.000 metros de profundidade ao que se coñece co sobrenome de ?diaño negro?. Non é para menos, pois é completamente escuro. Que non vos engane o seu aspecto flácido, pois a súa pel é especialmente hidrodinámica, o que lle permite nadar a gran velocidade e ?escabullirse? nun dicir amén. Con todo, se por algo son famosas estas estrañas criaturas é precisamente polo contario: teñen a habilidade de permanecer totalmente quietos na auga, aínda que sen afundirse, facéndose o morto pasan desapercibidos ante posibles depredadores. Aínda que quizá a súa característica máis destacada é a diferenza de tamaño -e de función- entre machos e femias. Igual que sucede noutras especies abisais, os machos son, literalmente, parásitos das femias. Únense a estas e fúndense co seu organismo. O macho aliméntase literalmente da femia a cambio de levar a cabo unha única función: producir esperma.
Peixe víbora
Os peixes víbora (Chauliodus spp.), habitantes de poden alcanzar profundidades de até 4.000 metros. Son uns depredadores feroces provistos duns enormes cabeiros, que nunca pode pecharse entre si, co que, cando pecha a boca, sobresaen pola parte dianteira. Ademais, contan cun pescozo flexible que lles permite dobrar a cabeza cara atrás, o que lles dá un aire aínda máis terrorífico. Os dentes chegan á altura dos ollos, o que lles permite non deixar escapar a ningunha presa, aínda que ás veces sexa a un prezo demasiado alto: se calculan mal a mordida, poden cravarse a súa propia dentadura, o que pode ser letal.
No hay comentarios :
Publicar un comentario